Kínversk speki

Gömul kínversk kona átti tvo leirpotta sem hún  hengdi á sitthvorn endan Á

langri stöng sem hún bar á öxlum sínum. Á  hverjum degi sótti hún vatn

langa leið í uppsprettu fjarri heimilinu.  Annar potturinn var sprunginn

eftir endilöngu og var því aðeins hálffullur  þegar heim kom. Hinn

potturinn var fullkominn og skilaði sér alltaf fullur  af vatni eftir þessa

löngu leið heim að húsinu. Svona gekk þetta í tvo ár,  daglega gekk gamla

konan með pottana að uppsprettunni og daglega kom hún  heim með aðeins einn

og hálfan pott af vatni.

 

Auðvitað var fullkomni potturinn ánægður með  sína frammistöðu en sprungni

potturinn skammaðist sín og leið mjög illa  þar sem frammistaða hans var

aðeins til hálfs við það sem hann var  skapaður til að gera. Eftir tveggja

ára vinnu talaði hann til konunnar við  uppsprettuna. "Ég skammast mín

fyrir frammistöðu mína, vegna sprungunnar á  hlið minni lekur helmingurinn

af vatninu burt á leiðinni heim. Þú ættir að  henda mér og fá þér nýjan

pott.,,

 

Gamla konan brosti, "Hefur þú tekið eftir að  þín hlið við götuna er blómum

skreytt á meðan engin blóm vaxa hinum megin  götunnar?

 

Það er vegna þess að ég hef alltaf vitað af  þessum galla þínum og þess

vegna sáði ég fræum á þinni hlið götunnar og á  hverjum degi þegar við

göngum heim vökvar þú blómin mín. Ég hef um árabil  getað týnt þessi

fallegu blóm og skreytt heimili mitt með þeim. Af því að  þú ert eins og þú

ert þá hef ég fengið að njóta fegurðar  blómanna.

 

Það er eins með okkur manneskjurnar, enginn er  gallalaus. En það eru

gallarnir og sprungurnar sem gera hvern og einn  einstakann. Þess vegna er

svo spennandi að kynnast og eyða ævinni saman.  Við þurfum bara að læra að

taka hverri manneskju eins og hún er og sjá  jákvæðu hliðarnar hjá hvort

öðru.

 

Athugasemdir

[Gissur Örn (IP-tala skráð) 29.6.2008 kl. 15:25]

Góð dæmisaga....

[Guðrún Jóna Gunnarsdóttir, 29.6.2008 kl. 16:01]

Frábær boðskapur, takk fyrir mig

[Jóhann Elíasson, 30.6.2008 kl. 09:28]

Góð saga og áminning til allra, við eigum að elska fólk á þeirra forsendum og fyrir það sem þeir eru-ekki fyrir það sem við viljum að þeir séu.