Hversu heiðarlegur ertu?

Þessa spurningu fékk ég í síðustu viku uppi á landi og þótti hún nokkuð merkileg fyrir þær sakir, að ég lenti í því sem ungur maður að spyrja sjálfan mig einmitt þessarar spurningar, svo fyrir þá sem hafa áhuga, þá kemur sagan af því hér.

Öll unglingsárin mín vann ég i Vinnslustöðinni og þá, eins og núna, voru launin lögð inn snemma á fimmtudagsmorgni. Nú við unglingarnir freistuðumst oft til þess að fara í kaffipásunni og ná okkur í aur. Þetta gerðist að sumarlagi fyrir 25 árum síðan, ég hef þá verið 19 ára gamall og hafði farið í bankann til að ná mér í pening og var á leiðinni tilbaka í vinnu. Þar sem tíminn var lítill þurfti maður að vera fljótur í förum og þar sem ég kem gangandi í sundinu við Lifrarsamlagið, rek ég skyndilega augun í 1000 kr. seðil á jörðinni, tek hann upp og hugsaði með mér:" þarna var ég nú heppinn." Ég hafði ekki tekið nema 3 eða 4 skref í viðbót, þegar fyrir fótum mér lá 5000 kr. seðill. Tók ég hann upp og var svolítið eðlilega hissa á þessu, tók þá nokkur skref áfram og sá þá að fyrir fótum mér lá lítill vöndull af peningaseðlum. Ég man ekki lengur hver heildarupphæðin var, en ég man þó eftir því, að þegar ég beygði mig niður til að taka upp seðlabúntið, þá breyttust viðbrögð mín úr ánægju yfir fundinum, yfir í einhverskonar vorkunnsemi og ég hugsaði með mér:" Æ æ, nú hefur einhver verkamaður eða kona, sennilega á svipuðum aldri og ég, flýtt sér of mikið og tapað þarna, að mér sýndist, að minnsta kosti viku kaupi. Ég gekk í hægðum mínum niður í stöð og velti því fyrir mér, hvað ég ætti að gera. Að sjálfsögðu gat ég einfaldlega stungið peningunum á mig og þagað, en eitthvað í mér mótmælti því og þegar ég stóð fyrir utan dyrnar á Vinnslustöðinni, þá kom upp í huga mér þessi spurning:" Hversu heiðarlegur ertu?" Ég hef nú alltaf talið mig vera nokkuð heiðarlegan, svo ég dró djúpt andann, fór upp í sal og inn á verkstjórakompu, þar voru nokkrir menn m.a. man ég eftir því að frændi minn, Ingi Júll verkstjóri, sat þarna við skrifborðið. Ég sagði hvar ég hafði fundið peningana, setti þá á borðið og sagði við Inga:" Ætlarðu að hringja yfir í Ísfélag og kann hvort einhver þar hafi týnt peningum núna í kaffinu." Í fyrstu sagði enginn neitt, en svo sprakk einhver úr hlátri og einhver sagði:" Þú fannst þessa peninga, þú átt þá" og ég man að ég svaraði þessu með því að halla mér yfir verkstjóraborðið, ýta peningunum að frænda mínum og endurtók:" Ætlarðu að hringja fyrir mig yfir í Ísfélagið og athuga hvort einhver þar hafi tínt peningum á meðan ég kanna þetta hér í sal hjá okkur." Með þetta gekk ég út, en leit við í gættinni og sá að frændi minn teygði sig í símann. Þegar ég var að fara í hádegismat þennan dag, mæti ég ungri konu og ég tók eftir því að hún stakk hendinni sífellt ofan í rassvasann á buxunum sínum og ég sá að þar var gat í gegn. Þegar ég kom heim, sagði ég frá því sem hafði gerst. Litli bróðir lýsti því strax yfir að nú væri ég endanlega genginn af göflunum, en móðir mín sagði hins vegar ekki neitt, en eftir á að hyggja þá held ég að stoltið í svip hennar yfir heiðarleik sonarins hafi nú verið mér meira virði heldur en þessir peningar. Nokkru seinna fékk ég langt þakkarbréf frá þessari ungu konu og 500 kr seðil og þótti mér það einnig meiri virði heldur en þessir peningar.

Lengi vel velti ég fyrir mér þessari atburðarrás og líka kannski þeirri vellíðan sem fylgdi því að gera það sem mér fannst rétt. Ég hef stundum skrifað um það, að það sem maður geri vel fyrir aðra, fái maður tilbaka aftur og það átti svo sannarlega við, því ekki lauk þessari sögu þarna. Seinna um haustið þetta sama ár, hafði ég farið upp á verbúðir í Vinnslustöðinni og verið að skemmta mér með vinum og vinnufélögum, en uppgötvaði það þegar ég kom heim, eða réttara morguninn eftir, að ég hafði týnt veskinu mínu. Ekki voru miklir peningar í því, en samt einhver skírteini sem ég sá svolítið eftir, svo ég fór samdægurs niður á verbúðir og leitaði þar út um allt. Enginn kannaðist við að hafa séð veskið mitt, en mér var þó sagt það, að þarna hefði ungur maður verið að leysa af húsvörðinn, hann hefði farið með Herjólfi upp á land þá um morguninn og var ekki væntanlegur fyrr en um miðja viku. Liðu svo nokkrir dagar. Í vikulokinn birtist svo þessi maður upp í vinnslusal þar sem ég var að vinna, réttir mér veskið mitt og sagði við mig:" Ég fann veskið þitt um síðustu helgi, hér hefurðu það aftur og hverja einustu krónu sem var í því þegar ég fann það." Ég þakkaði fyrir og bauðst til að borga honum fundarlaun, en þá sagði hann þetta:" Þú þarft ekki að borga mér neitt, ég heyrði hvað þú gerðir síðastliðið sumar við peningana sem þú fannst, haltu bara svona áfram."

Ég hugsaði lengi um þetta eftir á og verð að viðurkenna alveg eins og er, að þessir peningar sem ég fann þarna um sumarið, eru eftir á að hyggja þvílíkir smámunir miðað við allt það sem  ég fékk í staðinn, en enda þetta því með þessari spurningu: Er ekki akkúrat meiri heiðarleiki sem okkur hefur vantað á Alþingi Íslendinga síðustu árin? En svarið fæst um næstu helgi.

Höfundur er í 2. sæti Frjálslynda flokksins í Suðurkjördæmi

Athugasemdir

[Gísli Foster Hjartarson, 19.4.2009 kl. 23:06]

Góð saga Goggi og til eftirbreytni svo sannarlega. Það er oft sagt að góðverk skili sér til þeirra er gáfu af sér og ég held að það hafi margoft sannast, eins og í þessu tilfelli

EN þetta með heiðarleikann er ég hræddur um að við sjáum ekki í kosningunum - þar virðist megnið af fólkinu vera í keppnistreyjum sem að það fer helst aldrei úr sama hvað gengur á - því miður - EN ef þjóðin hafnar þeirri græðgisvæðingu sem verið hefur í landinu í kosningunum á laugardaginn þá mun ég gleðjast svo mikið er víst.

Svo styttist nú í tuðrusparkið okkar - hlakka til að sjá ÍBV í sumar á meðal þeirra bestu, vonandi mun það veita okkur einhverja gleði.

[Ragna Birgisdóttir (IP-tala skráð) 20.4.2009 kl. 07:20]

[mamma (IP-tala skráð) 21.4.2009 kl. 11:53]

man eftir þessu,ég tók við bréfinu af stelpunni en vissi ekki hver hún var eða hvað var í bréfinu.