Goskokahátíðin er um helgina, en svona lítur þetta út í huga mér

Það er 22. janúar 1973 og ég man eftir því að ég fór frekar seint að sofa og að það var svona smá hrollur í mér, enda átti ég að mæta í leikfimi kl. 8 um morguninn og það var alltaf frekar kalt í gamla leikfimisalnum svona snemma morguns um hávetur.

Ekki man ég hvað klukkan var þegar ég rumskaði um nóttina við það að barið var að dyrum, en ég heyrði að mamma fór til dyra. Þar var komin einhver útlendingur sem var mikið niðri fyrir, en hún skyldi ekki hvað hann var að segja, en hann benti stöðugt austur á eyju, svo mamma leit út um gluggann og tautaði svo með sjálfri sér:"Það virðist vera kviknað í austur í Kirkjubæ."

Hálftíma seinna kom afi, Júlíus Sigurðsson, og skipaði móður minni að klæða okkur systkinin og fara með okkur niður á bryggju, það væri hafið eldgos í Heimaey. Ég man eftir því að þó ég væri ekki nema liðlega 8 ára gamall, þá var eitthvað í rödd móður minnar, sem varð til þess að við systkinin mölduðum ekki í móinn þegar hún sagði okkur að klæða okkur til að fara niður á bryggju. Ég man einnig eftir göngunni niður á bryggju, mamma með okkur systkinin 3, ég 8 ára, Inga Rósa 6 ára og Júlíus á 4. ári. Himininn var eldrauður og í fjarska heyrðist einhver undarlegur niður sem ég hafði aldrei heyrt áður. Ég man einnig eftir því hvað fullorðan fólkið var ótrúlega ákveðið án þess þó að sýna nokkur ótta eða hræðslumerki.

Við lentum umborð í Danska Pétri, okkur systkinunum var troðið undir borð niðri í káetu og í raun og veru var troðið í bátinn eins og mögulegt var. Siglingin til Þorlákshafnar var frekar erfið, enda mikil sjóveiki og var ælt í öll þau ílát sem í boði voru. Við fórum með rútu í bæinn. Restina af þessum vetri og veturinn á eftir vorum við í Kópavogi og var ég sendur í sveit bæði sumarið ´73 og ´74 og hafði bara gott af. Margt gerðist í sveitinni, en því verða kannski gerð betri skil seinna.

Ég man ennþá eftir ágústmánuði ´74 þegar móðir mín stillti okkur systkinunum upp til að tilkynna okkur það, að nú færum við heim, þannig að í sjálfu sér má segja sem svo að goslokin hjá mér hafi ekki verið fyrr en í ágúst ´74, svo í ár eru 35 ár síðan.

Þegar ég lít tilbaka á það sem maður skilur miklu betur í dag heldur en þá, þá er það helst þakklæti fyrir það hugrekki og kjark sem að foreldrar okkar sem vorum börn á þessum tíma sýndu og ekki síst sá hópur manna, sem háði baráttuna við náttúruöflin til að halda lífæð okkar eyjamanna opinni, höfninni, fyrir það fáum við sem lifum hér í dag seint eða aldrei þakkað nægilega.

Að vana verður opið í Blíðukró á laugardagskvöldið þar sem öllum bloggvinum og öðrum verður boðið að kíkja við. Kommander Helgi Tórs ætlar að stjórna veislunni, en framan af kvöldi verð ég í ættarmóti, en mun koma seinna.

Athugasemdir

[Guðrún María Óskarsdóttir., 2.7.2009 kl. 01:06]

Sæll Georg.

Það hríslaðist tilfinning yfir mig um lýsingu þina af gosinu, en þetta hefur verið ótrúleg reynsla fyrir þá sem þarna voru í návígi. Amma fór líka með bát upp til Þorlákshafnar, og það var ótrúleg tilfinning að upplifa að þetta væri að gerast úti í Eyjum.

Þakka annars enn og aftur hinar stórkostlegu móttöku ykkar hjóna á goslokahátíðinni í fyrra.

kv.Guðrún María.

[Ragna Birgisdóttir (IP-tala skráð) 2.7.2009 kl. 09:14]

Kveðja Georg.