Nóg af Þorski nema hjá hafró

Landssamband smábátaeigenda

Beina leið á efnisyfirlit þessarar síðu

25. ágúst 2008 :

Allt loðið af þorski frá Fonti og suður að Gerpi

Aldrei hefur verið jafn erfitt og nú að forðast þorskinn segir Ólafur Hallgrímsson á Borgarfirði. Hér eru dæmi um að veiðst hafi á handfæri 1,8 tonn á 6 klst. Allt boltaþorskur 5 – 6 kg meðalþyngd.

Þorskurinn er vel á sig kominn fullur af síld og makríl. En það virðist ekki duga honum því hann veiðist einnig vel á línuna. Þar eru dæmi um að menn séu að fá 400 kg á bjóð. Því miður eru ekki margir hér sem geta leyft sér þann munað.

Flestir eru að reyna að forðast þorskinn og eina skjólið er uppi í fjöru, en þar er hann einnig að finna en þá oftast sem drasl með ýsunni eins og Ólafur komst að orði.

Stóri Bramafiskurinn

Vegna spurninga um stóra bramafiskinn í fyrri færslu, ákvað ég að skrifa þessa færslu. Ég hef veitt svona fisk bæði djúpt austan og vestan við eyjar, en ekki á grynnri sjó en 60 faðma dýpi. Kunningi minn á trillu fór s.l. miðvikudag djúpt suður fyrir eyjar, eða niður á 80 faðma dýpi og fékk ca. 70-80 kg af þessum fiski, en hver fiskur er 1-2 kg. Besta lýsingin á þessum fiski er sennilega sú, að hann sé mitt á milli karfa og makríls. Hann er aðeins stærri en karfinn, en töluvert mjórri. Hann er sléttur eins og makríllinn og með alveg eins sporð. Hann er hinsvegar greinilega ránfiskur, því hann er með tvöfalda röð af tönnum uppi í sér og hef ég fengið hann bæði á handfæri sem ég er að slaka niður og á línu, sem liggur á botninum. Þess má geta að ég heyrði í skipstjóra á stóru línuveiðiskipi frá Grindavík, sem var sunnan við eyjar í síðustu viku og var hann kominn með rúmlega hálft kar af þessum fiski, eða ca. 250-300 kg. Fiskurinn er ægifagur þegar hann kemur upp úr sjónum, eða nánast fjólublár og eru litirnir í uggunum sérlega fallegir og nánast eins og regnbogi, því þeir skipta litum, eftir því hvernig sólin fellur á þá. Þegar hann hinsvegar drepst, þá breytist liturinn og hann verður nánast grásilfraður.

Meira seinna.

Nokkrar myndir

Fyrsta sem ég sá þegar ég kíkti niður í Kervíkurfjallið í gærkvöldi voru nokkrir lundar.

Og þegar ég gekk aðeins lengra blasti við töluvert mikið af lunda í byggðinni

Svavar Þór og Sunna Mjöll komu með í ferðina

Útsýnið var fagurt og ef myndavélin væri betri, þá sæist töluvert að súlu vera að stinga sér á víkinni, svo eitthvað af æti er þarna greinilega.

Við komum svo við á berjamó eyjamanna vestur á hrauni, þar er yfirleitt nóg af krækiberjum.

Fyrir mánuði síðan rakst ég á þessa lundapysju uppi á Heimakletti og stóð hún þá varla úr hnefa. Þar sem hún var tekin inn á heimilið, þá þurfti hún að sjálfsögðu að fá nafn, valið stóð á milli Elli bæjarstjóri eða Gulli forseti, en þar sem ég tók fljótlega eftir því, að pysjan var oft að taka allt of mikið upp í sig þá varð nafnið Elli bæjarstjóri ofaná. Pysjan er núna komin niður í Blíðukró, enda hélt ég á tímabili að hún væri hreinlega að drepast. Ég hafði hinsvegar verið varaður við því, að þegar hún tæki vængina þá gengi mikið á og í vikunni sem vængirnir gengu út át hún nánast ekki neitt, en er nú aðeins að hressast, sérstaklega eftir að ég kom í hana bæði lýsi og vítamíni. En miðað við stöðuna á pysjunni, þá eru ennþá 2-3 vikur að minnsta kosti, í það að það verði hægt að sleppa henni.

Sjáið gleypiganginn

Ég hef fengið nokkra svona fiska að undanförnu (stóri bramafiskur). Þetta er greinilega ránfiskur sem ættaður er úr Kyrrahafinu og sýnir best hversu gríðarlegar breytingar eru að verða í hafinu.

 

 

Ætla eyjamenn að horfa upp á síðustu lundapysjurnar í ár..........

........sveltar til dauða núna í sept.? Ástæðan fyrir þessari fyrirsögn er þessi: Ég fór á sjó þrisvar í síðustu viku (fiskaði liðlega 5 tonn). Síðasti róðurinn var á fimmtudaginn og réri ég þá austur á Rófu, sem er neðansjávar fjalllendi í ca. 20 mín. keyrslu á trillu austan við Elliðaey. Þar tók ég eftir því að mikið var af lunda á sjónum og mjög mikið af lunda á ferðalagi til og frá fjörunni í Landeyjarsandi. Þetta kemur ekki á óvart, vegna þess, að það er alþekkt að þegar æti bregst í kringum eyjarnar þá sækir lundinn inn í fjöru. Auk þess var ég að lesa viðtal við Val Bogason inni á eyjafréttum um sílarannsóknir sumarsins, þar sem hann segir m.a. "Eitthvað var af síli inni í Bakkafjöru." Mér var bent á það í dag, að frá og með 1. sept. opnast fjaran fyrir snurvoðabátum og er þeim þá leyfilegt að fiska í fjörunni alla leið frá Þorlákshöfn að Dyrhólaey. Þetta er að sjálfsögðu hörmulegar fréttir fyrir lundann og ég trúi ekki öðru en að allir þeir fjölmörgu eyjamenn, sem vilja að lundinn njóti vafans láti nú í sér heyra.

Það hefur mikið gengið á að undanförnu, en til þess að kanna ástandið á lundanum, þá skrapp ég eftir kvöldmat í gærkvöldi með tveimur af börnunum mínum og gengum við allt Kervíkurfjallið og hluta af Sæfellinu. Mikið var af lunda í Kervíkurfjallinu, en lítið í Sæfelli, en þrátt fyrir ýtarlega leit fundum við enga dauða lundapysju, en ég ætla að setja inn annað blogg á eftir eða í kvöld, þar sem í eru nokkrar myndir úr ferðinni. Einnig ætla ég að kynna til sögunnar Ella bæjarstjóra.

Er búið að jarðsyngja síðasta lundann í Vestmannaeyjum?

En það mætti halda það, miðað við umfjöllunina um lundann á eyjamiðlunum. Ég er nú búinn að þræða fjöllin hérna á Heimaey síðustu 30 árin og verð að segja alveg eins og er, að þó að ég vissulega hafi áhyggjur af því að nýliðun á lunda geti brugðist í haust, þá ætla ég ekki að gefa mér það fyrirfram, enda er ég orðinn alltof reyndur lundakarl og hef það mikið álit á þeim svart/hvíta og ef við tökum t.d. mið af því, hvernig sumir (Bjarnareyingar) töluðu og létu eftir veiðisumarið ´97 og urðu síðan að éta það allt ofan í sig sumarið ´98, þá finnst mér hæpið að taka mark á því, hvernig sumir láta. En þetta skýrist í næsta mánuði.

Varðandi ákvörðun bæjarstjórnarflokks Sjálfstæðismanna um að stytta seinni hluta lundaveiðitímans, þá í raun og veru skiptir sú ákvörðun engu máli í sjálfu sér, alls ekki fyrir lundann og litlu fyrir veiðimenn, en þessi ákvörðun kom mér hins vegar ekki á óvart að því leytinu til, að það er ekkert nýtt að Sjálfstæðisflokkurinn þurfi að sýna hverjir hafi valdið.

Það furðulegasta samt er (hingað til) þessi grein í Fréttum: Flestir gerðu ekki meir en að ná í soðið. Ég tek það fram að ég hef nú ekki rætt við marga úr eyjunum, en ég lenti þó á spjalli við einn úr Brandinum fyrir stuttu síðan, sem sagði mér það, að aðeins væru komnar tæpar 11 kippur í Brandinum í sumar, sem að væri þó eðlilegt, vegna þess að Brandurinn er mjög lítil eyja og þar er t.d. enginn veiðistaður í austanátt og það er búið að vera ríkjandi austanátt lungann af veiðitímanum. Það sem er hinsvegar furðulegast er, að í greininni í Fréttum stendur að aðeins voru veiddar ein til tvær kippur í Brandinum í sumar. Ég ætla nú að leyfa mér að halda því fram, að þetta sé að öllum líkindum ekki eina tölulega vitleysan í greininni. Hver hins vegar ber ábyrgðina veit ég ekki. Einnig þykir mér furðulegt að ekki skuli vera rætt við veiðimenn á stærstu eyjunni, þ.e.a.s. Heimaey. En svona til upplýsinga, þá er það vissulega rétt að veiðistofn lundans var ekki mikið við í fjöllunum í sumar, en þannig hefur það oft verið áður, en tengist einfaldlega því, hversu langt er í ætið.

Það hefur vakið athygli mína, furðuleg og neikvæð vinnubrögð þeirra á Fréttum varðandi lundann í sumar og kom ágætt dæmi um þessi vinnubrögð frá vini mínum nýlega, því að eins og við höfum séð, þá er iðulega haft samband við veiðimenn úr hinum og þessum úteyjum, sem eru kannski að skreppa einn dag eða eina helgi í veiði og þær upplýsingar notaðar sem viðmið um ástand lundastofnsins, í staðinn fyrir að hafa einfaldlega samband við veiðimenn sem eru að stunda alvöru veiðar. Þetta hljómar svona sviðað og ef hringt væri umborð hjá mér til að fá fréttir af loðnuveiðum á loðnuvertíð og viti menn, þá er að sjálfsögðu hringt í loðnuskipstjórana.

Að lokum þetta: Mér finnst alltaf jafn furðulegt, þegar menn halda því fram að veiðimaður sem gengur upp á fjall með lundaveiðiháf í hendi geti skaðað lundastofninn og þetta hljómar svipað og þeir sem halda því fram að maður sem fer út á sjó með veiðistöng geti klárað fiskinn í sjónum, en bara svo það sé alveg á hreinu: Lundaveiðistofninn var í sögulegu hámarki í fyrra sumar. Það breytti samt ekki þeirri afstöðu minni, að ef engin nýliðun hefði orðið í stofninum á síðasta ári, þá hefði ég ekki mæli með því að veitt yrði í ár og það sama gildir í ár, að ef engin pysja verður, þá tel ég ekki verjandi að lundinn verði veiddur á næsta ári, því að að sjálfsögðu eiga veiðarnar að vera sjálfbærar og að sjálfsögðu á lundinn að njóta vafans. Varðandi hins vegar pysjutímann, þá langar mig að leggja það til, að menn fylgist vel með og velti því upp, að ef 1000 pysjur skili sér sem bæjarpysja þá erum við að sjálfsögðu að tala um nýliðun lunda í Vestmannaeyjum um ca. 1-200 þúsund pysjur, annað er bara þvæla. Meira seinna.

 

Stöndum saman

Hjálp bloggvinir / Ert þú til í að birta þetta á þinni síðu?

Elísabet Sigmarsdóttir er fædd með sjaldgæfan sjúkdóm sem kallast Encephalocele. Hún er sú eina á landinu sem hefur lifað hann af hingað til. Afleiðingar hans eru ýmsar. Henni fer stöðugt aftur og er í dag í hjólastól. Elísabet er búin að fara í u.þ.b. 60 aðgerðir. Oft var henni ekki hugað líf en er í dag lífsglöð og bjartsýn ung kona þrátt fyrir alla þá þröskulda sem lífið hefur sett henni.

Elísabet leitar nú eftir stuðningsmanneskju eða liðsveislu, eins og það er kallað. Liðsmaður er hugsaður sem félagslegur stuðningur og er um 16 tíma á mánuði að ræða. Er það samkomulagsatriði á milli Elísabetar og þess sem stuðninginn veitir hvernig þessum tíma er varðveitt og hvenær. 

Það er í raun Reykjavíkurborg sem á að útvega stuðningsmanneskju en þeim hefur ekki tekist það og hefur Elísabet verið án þessarar þjónustu í 7 mánuði.  Engin vilji er þar á bæ til að ganga lengra til að bjarga málunum. Þetta fellur ekki undir forgangsröð borgaryfirvalda. Það vitum við öll.  Þetta skiptir hinsvegar öllu máli fyrir tilveru Elísabetar Sigmarsdóttur.

Viðkomandi hlýtur laun fyrir en samt óskum við eftir manneskju sem hefur áhuga á því að láta gott af sér leiða og gefa nærveru sína og félagsskap til þessarar fallegur og hugrökku vinkonu minnar.

Ef þú hefur tök á því og tíma, gerðu þá góðverk. Ef þú hefur verið að hugsa í mörg ár að þú ættir kannski að gefa eitthvað til baka þá er núna tækifærið.

Síminn hjá Elísabetu er: 587 - 6278 og netfangið: [e-mail] eða þú getur sent mér (Halla Rut) E-mail: [e-mail] ef þú vilt frekari upplýsingar.

Ég hér bið ykkur öll um að birta þetta á ykkar síðu sem færslu ef þið sjáið ykkur það fært.

Og svo er bara líka "nice" að senda henni kveðju: Elísabet

Makríll

Ég vill byrja á að taka það fram, að lundagreinin sem ég skrifaði í fyrradag var skrifuð áður en ég frétti af ákvörðun bæjarstjórnarinnar, en ég mun fjalla um þá ákvörðun síðar.

Nýjasta gullæðið í Íslenskum sjávarútvegi er makríllinn og er mjög ánægjulegt að sjá hve vel gengur. Þingmenn FF í suðurkjördæmi hafa verið duglegir síðustu árin að benda á það, að makríllinn sé sóknartækifæri okkar og mér er sagt að hásetahluturinn á Huginn í síðasta mánuði hefur losað liðlega 4 milljónir (sel það ekki dýrara en ég keypti það) og er það mjög ánægjulegt, ekki bara fyrir áhöfnina, heldur líka fyrir bæjarfélagið í heild, því að eins og ég hef áður skrifað, þá er útgerðin lífæð Vestmannaeyja og að sjálfsögðu eigum við eyjamenn að vera í forystuhlutverki varðandi nýtingu makrílsins.

Nýlega var nefndur við mig sá möguleiki að fara á minni bátum, eins og gert er í Noregi, og veiða með krókum makríl til manneldis og hef ég mikinn áhuga á því, en vandamálið er að sjálfsögðu að það er dýrt að starta svoleiðis, en sem betur fer eru það stórar og sterkar útgerðir í eyjum, að þær munu ráða vel við það. Við höfum hér allt sem til þarf, bæði reynda sjómenn, nóg af skipum og niðursuðuverksmiðju, ef út í það er farið, en lykilatriðið er að sjálfsögðu það að standa rétt að málinu í upphafi, þ.e.a.s. kynna sér betur veiðarfærin og aðferðirnar, vinnsluna og markaðinn. Þarna held ég að við eigum virkilega sóknartækifæri.

Hermann Kristjánsson á Sjöfninni gerð tilraunir fyrir 2-3 árum til að veiða makríl með krókum, en undirbúningur var kannski ekki alveg réttur, enda sagði hann það, að loksins þegar hann hitti í torfu og byrjaði að fiska, þá fór allt í flækju og er gott dæmi um það, að menn þurfa að kynna sér málið betur áður en af stað er farið.

En öllu góðu fylgja einhverjir gallar. Eitt af því sem að fylgt hefur þessum makríl sem flætt hefur Íslandsmið (bara núna í sumar er ég búinn að verða var við makríl á færi austur af Portlandi og vestur fyrir Surt og nýlega veiddist makríll á sjóstöng úti fyrir vestfjörðum) er að ég hef haft áhyggjur að því, ásamt fleirum, að hugsanlega sé þessi makríll að koma hingað til að lifa á síli. Ef það er rétt, þá er þar kominn ansi harður keppinautur um sílið og skýrir þar af leiðandi, t.d. hversvegna lundinn hefur þurft að fara langt eftir æti síðustu árin. Ef þetta er rétt, þá er það enn mikilvægara fyrir okkur að hefja sem fyrst veiðar á makríl á heimamiðum og langar að benda á, að ég sá t.d. í Fréttablaðinu núna í vikunni viðtal við kokk sem lýsti því yfir, hversu góður makríllinn væri á grillið.

Meira seinna.

Lundafréttir

Það er mjög undarlegt að lesa stöðugar frásagnir í fjölmiðlunum um mikinn pysjudauða og hrun í lundastofnum, og ég velti því fyrir mér, hvort að hér sé í gangi einhvers konar gúrkutíð, því mikið af þessum fréttum virkar á mig eins og einhverskonar æsifréttamennska.

Ég fór í lunda á þriðjudaginn suður í Kervíkurfjall, veiddi 120 lunda, mest ungfugl, og er það ánægjulegt, því eins og allir vanir veiðimenn vita, þá annaðhvort fjölgar ungfuglinum þegar líður á veiðitímann eða einfaldlega, það veiðist ekki neitt, en stofninn er sterkur fyrir því. Ég sagði frá því fyrir nokkru, að ég hefði rekist á nokkrar dauðar pysjur úti í Miðklett. Sömuleiðis hef ég heyrt fréttir af einhverjum pysjudauða frá sumum veiðifélögunum, en sumar sögurnar eru reyndar þannig að fjöldinn fer eftir því hver talar. Ég er núna búinn að ganga 5 fjöll og er staðan þessi:

Í Miðklettinum fann ég 14 dauðar lundapysjur, en það vakti athygli mína, að flesta voru þær í nágrenni við þar sem 3 máfshreiður eru. Í Heimakletti hef ég ekki ennþá fundið dauða lundapysju. Í Kervíkurfjalli er engin dauð lundapysja, sama gildir um Litlahöfða og eftir að hafa gengið Sæfellið í gær, þá fann ég eina dauða lundapysju, en það vakti athygli mína, að rétt hjá henni rakst ég á fyrstu kanínuna sem ég hef séð þarna í 3 ár og er ljóst að kanínan er ansi seig að bjarga sér, þrátt fyrir að margir hafi verið að eltast við hana þarna síðustu 3 árin.

Ég heyrði sögu í gær um pysjudauðann í Stórhöfða, sem vakti athygli mína. Áhugamaður um lundann fór og skoðaði svæðið þar sem fuglafræðingarnir hafa verið að fylgjast með og rannsaka og fannst nokkuð af dauðum pysjum þar. Það vakti hinsvegar athygli hans, að þegar hann gekk yfir í næstu brekku, þar sem engir fuglafræðingar hafa verið að störfum, þar var engin dauð lundapysja. Ég efast ekki um það, að verði lundinn fyrir mikilli truflun, þá muni hann hugsanlega afrækja pysjuna sína, en vonandi er þetta ekki svo?

Örstutt samantekt að lokum. Samkvæmt þeim sögum sem ég hef heyrt og kannað, þá hafa fundist ca. 150 dauðar lundapysjur í Vestmannaeyjum (það fundust aðeins 4 dauðar í Elliðaey í fyrradag) samtals, en miðað við að varpholunýtingin sé um 70 %, þá eru það aðeins 150 af ca. 800-900 þús lundapysjum. Hver segir svo að hér sé mikill pysjudauði. Vonandi kemst þetta allt saman á legg.

Meira seinna.

Þjóðhátíðin og Bakkafjara

Þjóðhátíðin var frábær eins og alltaf. Toppurinn að mínu mati var flugeldasýningin á laugardagskvöldið, sem er alltaf að verða flottari og flottari. Brekkusöngurinn var líka góður, sem og brennan. Eini gallinn við brekkusönginn var að mér fannst vanta hjá Árna Johnsen, að hann bæði fólk (eins og hann gerir stundum, en ekki núna) um að fá sér sæti í brekkunni, því að því miður var hreint ótrúlega mikið af fólki á ferðinni allan brekkusönginn og trufluðu þá sem vildu sitja og taka þátt. Dapurlegast var þó aðkoman að hvíta tjaldinu okkar á sunnudeginum, þar sem öðru ljósinu okkar hafði verið stolið og hitt skemmt, en við náðum þó að redda því.

Það hefur vakið mikla athygli og umfjöllun, þessar tuðruferðir inn í Bakkafjöru og þær hremmingar sem sumir lentu í. Það er alveg ljóst, að þegar að og ef þessi Bakkafjöruhöfn verður tilbúin, þá munu margir freistast til að skjótast hérna yfir á tuðrum og illa búnum bátum og er það miður. Þó að þetta virki ekki löng vegalengd, þá getur þetta verið ótrúlega langt þegar eitthvað kemur uppá. Ég nefni þetta sérstaklega vegna þess, að einn ágætur vinur minn, sem ég var að spjalla við í gær, og hefur verið dyggur stuðningsmaður Bakkafjöru frá upphafi sagði við mig:"Þarna á alveg örugglega eftir að verða alvarlegt slys."

Einnig hefur mér verið bent á það, að mikill meirihluti bæjarfulltrúa annaðhvort á, eða hefur aðgang að tuðru eða bát og sumir vilja meina, að þar með sé komin ein af aðal ástæðum þessa fólks fyrir því að vilja fá Bakkafjöru. Ekki vil ég trúa því, en svona til gamans, smá reynslusaga af þessu hafsvæði frá mér:

Haustið 1987 keypti ég mína fyrstu trillu, hún var aðeins eitt og hálft tonn, og þegar ég stóð í bátnum, þá horfði ég yfir stýrihúsið. Í apríl 1988 fór ég mína síðustu sjóferð á þessari trillu. Það var alveg logn þennan dag, spegilsléttur sjór og veðurspáin góð. Ég sigldi inn á Danskahraun, norður úr Elliðaey. Ég hafði nýlega fengið mér eina tölvuvindu, ég setti slóðann út og ýtti á start. Það tók rúlluna ca. 5 sek. að renna niður á botn, um leið og slóðinn var kominn á botn, tók ég eftir því að það voru farnar að koma háar og miklar undiröldur af austan og mér sýndist hann ætla að fara að vinda, svo ég ýtti á upp takkann á tölvurúllunni. Það tók rúlluna 10 sek. að hífa slóðann upp, en áður en slóðinn var kominn upp voru komnir austan 20-25 metrar og snar vitlaust veður. Ég veit ekki hversu langan tíma það tók að berja í land, eða hversvegna báturinn sökk ekki eða vélin stoppaði, því að öldurnar gengu einfaldlega yfir bátinn og á tímabili tók ég eftir því að öldurnar voru farnar að ganga ofan í bátinn og upp úr hinumegin. Allan þennan tíma jós vélin yfir sig sjó, en stoppaði ekki. Ég hef oft lent í sjávarháska og miklum brælum sem eiga það til að skella á hér í  eyjum fyrirvaralaust og viðurkenni það fúslega, að mér óar við því að fólk fari að þvælast inn í Bakkafjöru á tuðrum og illa búnum bátum. En mínar skoðanir á Bakkafjöru eru, held ég, öllum ljósar.

 

Um viðurnefni, uppnefni og einelti

Eða bara skítkast, eins og ég kalla það oft og tíðum. Þar sem ég hef verið mikið uppi í fjöllum að undanförnu og kannski ekki mikið fylgst með umræðunni hér í bæ, þá hefur það vakið athygli mína hörð gagnrýni á bók Sigurgeirs Jónssonar, sem hann kallar Viðurnefni í Vestmannaeyjum.

Ég verð að viðurkenna alveg eins og er, að ég hef aldrei haft neina ánægju af því að uppnefna eða kalla fólk einhverjum öðrum nöfnum, heldur en það er skýrt. Mér hefur þó fundist ágætt, til að valda ekki misskilningi og rugla saman fólki, að kalla það eftir t.d. fjölskyldum, ættum, við hvað það starfar eða eftir því hvað heimili þeirra heitir. Sjálfur hef ég fengið mörg nöfn á mig um ævina og hef svo sem ekkert velt þessu mjög mikið fyrir mér og ætla alveg örugglega ekki að kaupa eða lesa þessa bók Sigurgeirs (mér skilst reyndar að það sé búið að taka bókina úr sölu), en til mín hringdi manneskja áðan, sem hafði frétt af nokkrum nöfnum í bókinni, m.a. er mér sagt að ég sé nafngreindur í bókinni og það nafni sem að ég hef aldrei nokkurn tímann heyrt og leyfi mér því að flokka það sem einfaldlega skítkast í minn garð. Sama skilst mér að gildi um nokkra af ættingjum mínum hér í bæ og þykir mér það bara dapurt og fyrst og fremst Sigurgeiri ekki til framdráttar, en tek það fram, að margt af því efni sem hann hefur gefið út og tengist sögu Vestmannaeyja, er mjög vel unnið í alla staði, en þarna held ég að Sigurgeir hafi skotið langt yfir markið. Því skora ég hér með á Sigurgeir að beita sér fyrir því að þessi bók hans verði einfaldlega tekin úr umferð og bara svo ég taki lítið dæmi sem mér var sagt, þá skilst mér að eldri kona á elliheimilinu í eyjum hafi fengið í gegnum þessa bók Sigurgeirs, nafn á látnum eiginmanni sínum, sem henni sárnaði það mikið að hún brotnaði gjörsamlega niður.

Ég er nokkuð sáttur við afsökunarbeiðni Sigurgeirs inni á eyjar.net og þó að þessar nafngiftir í sjálfu sér eigi fyrst og fremst að vera græskulaust gaman, þá er alveg ljóst að fullt af fólki hefur tekið þessu mjög illa og heyrði ég t.d. af manni í gær, sem er alvarlega að hugleiða það að kæra mjög rætnar nafngiftir, sem koma þarna fram um hans fjölskyldu. Í sjálfu sér þá hefði ég haldið það, að ef Sigurgeir hefði haft áhuga á því, að gera þessa bók fyrst og fremst um viðurnefni, þá hefði hann að sjálfsögðu getað rætt við það fólk, sem nefnt er í bókinni og kannað það, hvort og þá hversu mikið særandi sumar nafngiftirnar eru og þannig kannski vinsað úr það allra versta, en það hefði að sjálfsögðu kostað mikla vinnu, en við vitum öll, hversu sterk umræðan í þjóðfélaginu um einelti er og því miður er og verður alltaf til fólk, sem er tilbúið að uppnefna annað fólk. Mikið af því er að sjálfsögðu sagt í góðu, en því miður þá læðist alltaf með skítkast.